Werset 7:14 z księgi Izajasza - Dlatego sam Władca da wam znak: oto ciężarna dziewica pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel (czyli Bóg z nami). Werset ten jest używany przez chrześcijan jako dowód prawdziwości ich wiary. Według chrześcijan prorok przepowiada, że będzie w ciąży izraelska dziewica, która urodzi syna (Jezusa), poczętego z Ducha Świętego, tak jak jest to opisane w chrześcijańskiej książce Mateusza. 
 
Zaprzeczenie:

Powyższe wspomniane twierdzenie chrześcijan opiera się wyłącznie na wyobraźni.

Słowo הָעַלְמָה (młoda kobieta) używane w powyższe wspomnianym wersecie nie oznacza dziewicy, panny, jak twierdzą chrześcijanie, ale jest wyrazem dla młodej kobiety.

W Pierwszej księdze Mojżesza w wersecie 24:14 mówi sługa Abrahama  - Niechże więc ta dziewczyna הַנַּעֲרָ, do której powiem - i w wersecie 24:43 sługa dodaje - To niechaj, gdy stanę u źródła wód, dziewczyna הָעַלְמָה, która wyjdzie czerpać wodę, a której powiem.

Obie z tych wyrażeń mogą być użyte dla dziewczyny lub pani, i dla zamężnej kobiety.

W sensie dziewczyna jest użyte w wersecie 24:28 w Pierwszej księdze Mojżesza - Dziewczyna הַנַּעֲרָ zaś pobiegła i opowiedziała rodzinie matki swej o tym, co zaszło.

W sensie zamężnej (młodej) kobiety jest użyte w wersecie 2:5 w księdze Rut - Czyja to dziewczyna הַנַּעֲרָה?

W taki sam sposób jest użyte słowo עַלְמָה, które oznacza ​​młoda kobieta, na przykład w Drugiej księdze Mojżesza w wersecie 2:8 - Dziewczyna הָעַלְמָה poszła i zawołała matkę dziecka.

Jak już było wspomniane, oba hebrajskie terminy mogą być użyte zarówno dla dziewicy i dla zamężnaju kobiety, oba słowa mogą być użyte nawet dla określenie młodego mężczyzny נָעַר  i עֶלֶם.

Na przykład w Pierwszej księdze Samuela w wersecie 17:58 - Czyim synem jesteś, młodzieńcze הַנָּעַר?

A w wersecie 17:56 - Wypytaj się ty, czyim synem jest ten młody siłacz הָעָלֶם.

I również werset 54:4 w księdze Izajasza - Gdyż zapomnisz o hańbie swojej młodości עֲלוּמַיִךְ i nie będziesz pamiętać opłakanego stanu twojego wdowieństwa.

 A w wersecie 31:19 księgi Jeremiasza - Bo ponoszę karę za hańbę mojej młodości נְעוּרָי.

To dowodzi, że kobiety w młodszym wieku, niezależnie od ich statusu są oznaczane jako נַעֲרָה lub עַלְמָה tak samo jako młody mężczyzna jest oznaczany jako נָעַר lub עֶלֶם.
 
Młoda żona Izajasza jest w Piśmie Świętym oznaczona wyrażaniem עַלְמָה, to jest młoda kobieta.
 
Ponadto sens tego rozdziału jest diametralnie rozbieżny od chrześcijańskiej interpretacji.
 
Rozdział ten wymienia Achaza, króla judzkiego, który dostał się do problemów z powodu umowy o sojuszu między królem Izraela Pekachem i królem Syrii Resynem podczas oblęgania i zdobywania Jerozolimy.
 
Jak jest wspomniane w wersetach 7: 1 i 2 w księdze Izajasza - Za czasów Achaza, syna Jotama, syna Uzjasza, króla judzkiego, wyruszył Resyn, król aramejski, z Pekachem, synem Remaliasza, królem izraelskim, przeciwko Jeruzalemowi, aby z nim walczyć, lecz nie mógł go zdobyć. A gdy doniesiono domowi Dawidowemu, że Aram rozbił obóz w Efraimie, zadrżało jego serce i serce jego ludu, jak drżą drzewa w lesie od wiatru.

Z tego powodu wysłał Wieczny do niego proroka Izajasze, aby mu dodał odwagę, i aby jego serce nie było wystraszone  ich działaniami, ponieważ ich plany będą zniszczone.

I aby go przekonal, że Wszechmogący dał mu dowód, że Jerozolima nie będzie zajmowana, i że Samaria i Damaszek będą opuszczone i puste.

Jeśliby to było zamiarem proroka Izajasza ogłosić przyjście Jezusa, jak twierdza chrześcijane, dlaczego był Achaz wliczony do proroctwa, które miało być wypełnione aż wiele wieków po jego śmierci, lub dlaczego by prorok obiecał królowi Judy zwycięstwa, które nie zostaną wypełnione podczas jego dni.

Prawdą jest, że rozdział zawiera proroctwo o katastrofach, które uderzają na nieprzyjacielskich królów, a które będą wypełnione w ciągu sześćdziesięciu pięciu lat - Gdyż stolicą Aramu jest Damaszek, a głową Damaszku jest Resyn; I jeszcze tylko sześćdziesiąt pięć lat, a rozbity Efraim przestanie być ludem.

Odliczenie sześćdziesięciu pięciu lat, nie zaczalo się w chwili wymówenia proroctwa.

W czasie, w którym prorok wypowiedział swoje proroctwo, była jego młoda żona w ciąży i urodziła syna, który był początkowo nazwany jako Emmanuel (Bog jest z nami), a następnie był przemianowany na Maher-shalal-chash-baz (Szybko za łupem spieszy rabuś).

Bo - jak mówi Izajasz - wcześniej niż będzie chłopiec umieć wołać ojcie i matko, będzie odesłane bogactwo Damaszku i łup z Samarii do króla asyryjskiego.

Wypełnienie tego proroctwa jest zapisane w Drugiej księdze Królewskiej w wersecie 16: 9 - Król asyryjski wysłuchał go i wyruszył pod Damaszek, zdobył go i uprowadził jego mieszkańców do Kir, Resina zaś pozbawił życia.

W tej samej księdze na wersetach 15:29 i 30 jest los Pekacha opisany w następujący sposób - Za czasów Pekacha, króla izraelskiego, nadciągnął Tiglat-Pileser, król asyryjski, i zająwszy Ijjon i Abel-Bet-Maakę, Janoach i Kadesz, Chaser, Gilead i Galileę oraz całą ziemię Naftaliego, uprowadził ludność do niewoli do Asyrii. Przeciwko Pekachowi, synowi Remaliasza, uknuł spisek Hoszea, syn Eli i zabił go, a pozbawiwszy go życia, objął po nim władzę królewską w dwudziestym roku panowania Jotama, syna Uzjasza.

Słowa proroka Izajasza w wersecie 7: 8 - I jeszcze tylko sześćdziesiąt pięć lat, a rozbity Efraim przestanie być ludem - należy rozumieć jako napełnienii lat, które były obliczane od proroctwa Amosa o Damaszku, które jest zapisane w wersecie 1:5 - I połamię zawory Damaszku, i wytępię mieszkańców Bikat-Awen i władcę Bet-Eden. I pójdzie na wygnanie lud aramejski do Kir - mówi Wieczny.

O Izraelu prorok Amos prorokował w wersecie 7:11 - Izrael na pewno pójdzie z ziemi swej na wygnanie.

Dlatego wydaje się, że upłynęły trzy lata od tej proklamacji, Syryjczycy i wiele Izraelitów, w tym królów Rezyna i Pekacha, byli wziętci w niewole do Asyrii.

W dwudziestym roku rządu Jotama, który był ojciem Achaza, Ozeasz syn Eli zabił Pekacha syna Remaliasza i królował zamiast niego.

Po informacji o dwudziestu latach rządu Joatama śledzi w wersecie 15:33 informacja, że królował szesnaście lat, to oznacza, że następne cztery lata rządził jego syn Achaz.

My wyjaśnimy ta niezgodność, tak że Achaz był złym i grzesznym królem, i dlatego Pismo Święte odnosi się do pobożnego króla Joatama zamiast do panującego monarchy, bezbożnego Achaza.

Tych sześćdziesiąt pięć lat minęło w dziewiątym roku Ozeasza, syna Eli, kiedy rozpoczęło się wygnanie całego Izraela.

Następne wyliczenie pokazuje historyczne spojenie pomiędzy proroctwem i jego spełneniem.

Amos prorokował dwa lata przed trzęsieniem ziemi, które przebiegło w siedemnastym roku panowania Jeroboama syna Joasza, króla Izraela.

Król ten panował dwadzieścia cztery lata po trzęsieniu ziemi.

Potem panował dwanaście lat Menachem, Pekachja dwa lata, Pekach dwadzieścia lat i Ozeasz dziewięć lat, to jest łącznie sześćdziesiąt pięć lat.

Siedem miesięców rządu Zachariasza i Szaluma, nie są uwzględniane w sumie panowania powyżej wspomnianych królów.

Kalkulacja ta była przyjęta nawet przez kilku chrześcijańskich autorów.

Jeśli nasi przeciwnicy zapytają się, kim była ta młoda kobieta, którą miał  Izajasz na myśli, kiedy powiedział w wersecie 7:14 - Oto dziewczyna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel.

Możemy odpowiedzieć (w taki sam sposób jak powyżej), że to była żona proroka.

Jest to potwierdzone przez Izajasza w wersecie 8:3 - Potem zbliżyłem się do prorokini, i ta poczęła, i urodziła syna. I rzekł Wieczny do mnie: Nazwij go: Maher Szalal-Chasz Baz.

Musimy zadać sobie pytanie, dlaczego był nazwany tym imieniem, jeśli był przedtem nazwany Immanuel, to jest imieniem, które było znakiem dla Achaza?

Odpowiadamy tak, że dowodzimy, że dziecko nie otrzymalo dwa, ale trzy imiona, bo proroctwo dotyczalo się trzech królów.

W części proroctwa, która jest związana z królem Judy, było dziecko nazwane imieniem Immanuel (Bóg jest z nami), tomówi nam, że od jego narodzin zapanuje pokój w Judei.

Imię Maher-szalal-chasz-baz odwołuje się do króla izraelskiego, który miał imię Mahar Szalal, i wspomina syryjskiego króla, który mieł imię Chasz-baz; odnosi się do imion tych królów, którzy stali się (i z ich majątkami) łupem asyryjskich królów.

Te dwa imienia mają takie samo znaczenie.

Dlatego prorok mówi krótko po tym, co jest wspominany Immanuel w wersecie 7:16 - Gdyż zanim chłopiec nauczy się, odrzucać złe, a wybierać dobre, kraj, przed którego obu królami drżysz, będzie spustoszony.

Podobnie mówi po imię Maher-szalal-chasz-baz w wersecie 8:4 - Gdyż zanim chłopiec nauczy się wołać: Mój ojcze! i Moja matko! poniosą bogactwa Damaszku i łup z Samarii przed królem asyryjskim.

Po porównaniu tych dwóch wersetów jest oczywiste, że opisują jedno i to same dziecko, i że syn Izajasza jest znakiem tych trzech królów.

Celem jest połączyć kilka wydarzeń z nazwaniem jednej osoby kilkoma imieniami.

Szeariaszub (Resztka-nawróci-się) znowu odnosi się do czasu, gdy dziesięć pokoleń pozostaje nadal w niewoli, ale Juda i Beniamin wrócą się po upływie siedemdziesięciu lat z Babilonu do Jerozolimy.

Dlatego prorok powiedział po urodzeniu drugiego syna - Oto ja i dzieci, które mi dał Wieczny, jesteśmy znakami i przepowiedniami w Izraelu od Wiecznego Zastępów, który mieszka na górze Syjon.

Tylko w tym przypadku miał Wszechmogący na myśli Achaza, z nim jest połączone imię Szeariaszub.

Chociaż był drugi syn bardzo mały, opisywal jego dwa imiona (z przeciwnym znaczeniem) przyszły los Efraima (dziesięciu pokoleń) z jednej strony i Judy z drugiej strony.

Rabin Dawid Kimchi napisał bardzo sporna interpretacja wersetów odnoszących się do Immanuela, w której twierdzi, że nie chodzi o syna proroka Izajasza, ale o syna królewskiego.

Komentator ten interpretuje werset 8:8 z księgi Izajasza - A rozpostarte jego skrzydła pokryją na całą szerokość twój kraj, o Immanuelu! - tak, że zaimek twój nie może być przypisane nikomu innemu niż synowi króla kraju.

Ten argument jest moim zdaniem dość bezprzyczynowy, ponieważ słowo אַרְצְךָ twój kraj oznacza ojczyznę.

Jako dowód możemy cytować Pierwsza księga Mojżesza werset 12:1 - I rzekł Wieczny do Abrama: Wyjdź z ziemi swojej מֵאַרְצְךָ i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę.

Powszechnie wiadomo, że Abraham nie był właścicielem ziemi, którą opuścił, ale wyraźnie twój kraj było użyte, ponieważ to był kraj jego urodzenia.

A także w wersecie 12:15 w księdze Jeremiasza - Lecz gdy ich wyrwę, znów ulituję się nad nimi i sprowadzę z powrotem każdego do jego dziedzictwa i do jego ziemi לְאַרְצוֹ.

Co więcej, gdyby Immanuel był synem króla, jak mógł by być kraj jego, jeśli on jeszcze nie usiadł na tronie po swoim ojcu?
 
Wydaje się mi, że jeśli Izajasz prorokował i jeśli powiedział - oto ciężarna dziewica - nie wiedział, że mówi o swoim synu.
 
Tak jak Samuel nie wiedział, że prorokuje o Dawidzie, gdy w wersecie 13:14 w Pierwszej księdze Samuela rzekł do Saula - Lecz teraz królestwo twoje nie utrzyma się. Wieczny wyszukał sobie mężą według swego serca i Wieczny ustanowił go księciem nad swoim ludem za to, iż nie dochowałeś tego, co ci Wieczny rozkazał.

A także kiedy Samuel powiedział w wersecie 15:28 - Dziś odebrał ci Wieczny królowanie nad Izraelem i nada je innemu, lepszemu od ciebie.

Bo kiedy był w domu Jiszaja, jeszcze nie wiedział, którego z swojich synów pomaże na króla, ponieważ kiedy widział Eliaba mniemiał, że on będzie królem i tak powiedział sobie, jak dowiadujemy się w wersecie 16:6 - A gdy przyszli, zobaczył Eliaba i pomyślał: Zapewne ten jest pomazańcem Wiecznego.

Ale dopiero, kiedy przyszedł Dawid, nakazał mu Bóg pomazać Dawida.

Podobnie Izajasz nie odkrył podczas jego proroczego natchnienia, że mówi o swojej młoda żona, i to do czasu aż otrzymal od Wiecznego następne przepowiednie opisane w wersecie 8:1 w księdze Izajasza - Weź sobie wielką tablicę i napisz na niej zwykłym pismem: Maher Szalal-Chasz Baz (Pośpiesza łup - szybko nadchodzi zdobycz).

Następnie Izajasz pisze - I powołaj dla mnie na wiarogodnych świadków: kapłana Uriasza i Zachariasza, syna Jeberechiasza. Potem zbliżyłem się do prorokini, i ta poczęła, i urodziła syna. I rzekł Wieczny do mnie: Nazwij go: Maher Szalal-Chasz Baz.

Było niezbędne wziąć wiarygodnych świadków, żeby dokładnie rejestrowali wszystkie Boskie oświadczenia, ponieważ on musiał wszystkie te oświadczenia spełnić.

Pismo Święte mówi -  A gdy doniesiono domowi Dawidowemu - nie domowi Achazowemu.

Jest oczywiste, że Achaz był złym człowiekiem, i z tego powodu nie był cud wykonany dzięki jego zasługam, ale dzięki zasługam jego przodka.

Przeciwnik może zapytać się: Co jest tym Bożym znakiem i cudem, przecież prorok tylko przepowiedział, że zamężna kobieta pocznie i porodzi syna?

My możemy odpowiedzieć że znak i cud niewątpliwie spoczywa w obietnicy wydarzenia, które nie mogł przepowiadać i przewidzieć zwykły człowiek.

Poczęcie i narodziny nie są zależne od woli człowieka, niektóre dzieci nie rodzą się żywe, nie możemy również wiedzieć, czy matka urodzi syna lub córką.

Następnym cudem jest przepowiadanie, że matka nazwie noworodka imieniem Immanuel, przepowiadanie to było wypełnione a jest potwierdzone przez inne spełnione proroctwo, które przepowiedziało zbawienie Judy i Jerozolimy przed atakiem dwóch agresywnych królów.

Następnym cudem jest to, że dziecko nie było po urodzeniu karmione z piersi swojej matki, tak jak inne dzieci, ale było karmione masłem i miódem, jak informuje nas werset 7:15 w księdze Izajasza - Mlekiem zsiadłym i miodem żywić się będzie do czasu, gdy nauczy się odrzucać złe, a wybierać dobre.

Ta strawa i nie picie macierzyńskiego mleka pozwoliły mu uzyskać zdolność odrzucać zło i wybierać dobro, a przewyższać swoim myśleniem wszystkie innye dzieci. 
 
Jego nieograniczony rząd zaczyna w chwili gdy będzie w stanie zawołać matkę i ojca, to czyni go wyjątkowym wśród innych dzieci w tym samym wieku.

Potwierdza to rozdzial 8 w księdze Izajasza.

Chrześcijanie twierdzą, że jeśli dziecko urodziłoby się od młodej kobiety, tak jak inne dzieci, nie mógło by być nazwane Immanuel (Bóg z nami), i że to imię było przeznaczone dla Jezusa, który według chrześcijan składał się z boska i ludzka natura.

Zaprzeczenie:

Dla hebrajskiego języka jest charakterystyczne, że dodaje się Imię Wszechmocnego do męskich imion, nazw miejscowości, a czasami nawet do nazw obiektów nieożywionych, jako przykład możemy wymienić imię Samuel, Zuriel, Uziel, Michael, Eliezer, Eliah, i tym podobne.

W Pierwszej księdze Mojżesza w wersecie 33:20 jest ołtarz określeny jako El Elohej Jisrael (Bog jest Bogiem Izraela).

W Drugiej księdze Mojżesza w wersecie 17:15 jest ołtarz jest określeny jako Jehowah Nissi (Wieczny sztandarem moim).

W księdze Jeremiasza w wersecie 33:16 możemy znaleźć Jehowah Cidekenu (Wieczny jest nasza sprawiedliwość).

W księdze Ezechiela w wersecie 48:35 możemy znaleźć wyraz Jehowah Szamma (Tam jest Wieczny, Wieczny tam mieszka), który jest użyty dla Jerozolimy, Święte miasto, jak nazwa, przez która będzie to miasto oznaczane w czasie przyjścia Mesjasza, kiedy powróci się tam Boska obecność Wszechmogącego.
 
To, że Jezus nazywa się też Immanuel, nie jest poparte żadnym wersetem chrześcijańskego prawa.
 
W chrześcijańskiej książce Mateusza w wersecie 1:20-23 możemy znaleźć tylko informacje, że anioł powiedział Józefowi we śnie:

Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów . A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: Bóg z nami.

Po za tym jest wspominane, że:

Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie, lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna, któremu nadał imię Jezus.

W chrześcijańskiej książce Łukasza w wersecie 2:21 znajdujemy:

Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano mu imię Jezus, którym je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie.

Oznacza to, że Immanuel jest inną osobą  niż Jezus, ponieważ Jezus nie był w żadnym przypadku zwany jako Immanuel.

Jeśli chodzi o imię Jezus, to jest bardzo powszechne żydowskie imię.

Potwierdza to księga Ezdrasza werset 2:2, 3:8 i 10:18 a także Druga księga Kronik werset 31:15.

Żydzi wymawia imię Jezus jako יֵשׁוּ Jeszu, bo głoska ע w chrześcijańskiej wymowie chybi, zakładamy ale, że głosku to jest powinne zachowywać, ponieważ nie istnieje dla tego żaden powód nawet na podstawie wiary chrześcijańskiej.

Mateusz starał się przekonać chrześcijan, aby używałi imię Jezus także dla potomka Syracha, który napisał książkę Mądrość Syracha.

Nasz oponent może zapytać się, o kim Izajasz prorokował w wersetach 9:5 i 6, kiedy powiedział:

Albowiem dziecię narodzi się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Boski Bohater, Ojciec Wieczności, Książę Pokoju. Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki.

Damy mu następujące odpowiedzi: Wersety te odnoszą się do Ezechiasza, króla Judy, w czasie którego rządów była dzięki Boskiej interwencji uratowana Jerozolima przed asyryjskim królem Sennacherybem, który z jego sto osiemdziesiąt tysięcznym wojskem oblegal Jerozolime.

Bo te wielkie cuda, zwłaszcza porażka obozowiska Sennacherybowa , były według powyższych wspomnianych wersetów wykonane przez Wszechmogącego w imieniu narodzenia dziecka, które było wspominane w proroctwie.

Po tym gdy Achaz usiadł na tron,  Ezechiaszowi miał już dziewięć lat.

Fakt ten podkreśla pierwszą część wersetów: Albowiem dziecię narodzi się nam.

A także następna część wersetu: Cudowny Doradca, Boski Bohater, Ojciec Wieczności, Książę Pokoju.

Dziecko urodzone Achazowi jest tytułowane jako Książę Pokoju, bo w dniach Ezechiasza był zabezpieczony pokoj dla Izrael.

Poprzednie przydomki odnoszą się do Wszechmocnego i wyrażają cudowne wydarzenia odprowadzace życie Ezechiasza; Wieczny okazal cuda Swojego miłosierdzia (Ps 31:22), i sprawial w jego (Ezechiasza) korzyść, na przykład ruch słonecznego cienia.

Bóg jako Zbawiciel zmienił bieg wydarzeń i uratował Ezechiasza i mieszkańców Jerozolimy z rąk Sennacheryba; Bóg Wszechmogący okazał swoją moc, tak że zniszczył wojska króla, które zaatakowaly ich.
Jak Ojciec Wieczności i Władca czasu, według własnego uznania, przedłuża i skróca życie śmiertelników.
Dowodem Jego moci jest przedłużenie życia Ezechiasza o piętnaście lat.

Przeciwnik może wypowiadać sprzeciw wobec wyżej wymienionego tłumaczenia, i to że w jego wersji Izajasza jest czasownik wajikare w stronie biernej: da mu imię, a nie w stronie czynnej daje sobie imię, dla tego przydomek odnosi się do dziecka, które Wszechmogący nazwał jak Cudowny, itp.

Wiemy bardzo dobrze, że Hieronim przestawiał Pismo Święte tak aby potwierdzało jego wiarę, a że starał się znaleźć i stworzyć autorytet, któryby wspieral jego wiarę w boskość Jezusa.
Wszystkie jego wysiłki stały się daremne.

Nawet jeślibyśmy akceptowali twierdzenie Hieronima, powinniśmy wziąć pod uwagę powyższe wspomniane przezwiska, bo jak już było dowodzene, język święty pozwala na używanie imiena Wszechmogącego przez ludzi a nawet pozwala używanie imiena Wszechmocnego jako części nieżywych przedmiotów.

Jeślibyśmy przyznali do Jezusa powyższe wspomniane przezwiska, niebyłoby to zgodne z jego  własna historia.

Jak on może żądać dla siebie przezwiska Cudowny Doradca, jeśli jeden z jego zwolenników odrzuczil go i zamieścil go wśród swoich wrogów?

Jak może nadać sobie tytuł Wszechmocny lub Wszechmogący Bóg, jeśli zmarł przez nienaturalną śmierć?

Jak może być Ojciem Odwiecznym, jeśli nie dożył  nawet połowy naturalnej długości ludzkiego życia?

Jak może być uważany jak Książę Pokoju, jeśli w jego czasach nie było pokoju, a jak on sam powiedział:

Nie mniemajcie, żem przyszedł dawać pokój na ziemię; nie przyszedłem dawać pokoju, ale miecz. (Mateusz 10:34)

Chrześcijanie opierają się o werset z księgi Izajasza - Utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki (Iz 9:6) - kiedy oponują nam następnym pytaniem:
 
Jeśli było zamiarem proroka prorokować o ziemskim królestwie, jak mógłby twierdzić, że rząd tego królestwa powinien być wieczny?
My odpowiadamy na to tak, że ekspresja אֵין קֵץ ejn kec na wieki w wersecie 9: 6 jest ekspresja metaforyczna.
Podobne użycie jesteśmy w stanie znaleźć w księdze Izajasza w wersecie 2:7 - Ich ziemia jest pełna srebra i złota, tak że nie ma końca ich skarbom. I pełna jest ich ziemia koni, tak że nie ma końca (we-ejn kece) ich wozom wojennym.
 
To samo możemy również znaleźć w księdze Koheleta werset 4: 8 - Oto jest ktoś samotny i nie ma nikogo przy sobie, nie ma ani syna, ani brata; nie ma też końca jego trudu, a jego oczy nie mogą się nasycić bogactwem.

Na koniec powyżej wspomnianego proroctwa w księdze Izajasza w wersecie 9:6 jest napisane - na tronie Dawida i nad jego królestwem.

Werset ten jednoznacznie odrzucza chrześcijańską doktrynę o mesjaszu, bo gej nigdy nie usiadł na tron Dawida i nigdy nie panował nad Izraelem.

Jeśli by chrześcijanie chcieli twierdzić, że jest to tron Dawida tylko w sensie duchowym, trzeba przypomnieć, że tron Dawida zawsze oznaczał ziemski rząd.

Dawid usiadł na realny tron i jego królestwo było całkowicie realistyczne.
 
Pismo Święte mówi w tym przypadku tylko o ziemskim królestwie, nie mówi o jakimkolwiek utopijnym eterycznym królestwie.
 
Ekspresja - Utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki - pokazuje, że jego panowanie, to jest dynastię Dawida, nigdy nie zginą.

I choć w czasie wygnania nastało przerwanii rządu, w czasie Mesjasza powrócą potomkowie Dawida na tron.
 
Jak czytamy w księdze Ezechiela w wersecie 37:25 - I będą mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakowowi, w której mieszkali ich ojcowie; będą w niej mieszkać zarówno oni, jak i ich synowie i wnuki po wszystkie czasy, a sługa mój, Dawid, będzie ich księciem na wieki.

Cały ten fragment odnosi się do Mesjasza, jak będzie wspomniane poniżej.

Nasi przeciwnicy mogą twierdzić - Jak może być idea o wieczności zrozumiana na podstawie słowa na wieki, jeśli Dom Dawida przestal w czasach wygnania rządzić?

Nasza odpowiedź brzmi: żadna przerwa nie może zniszczyć istotę wiecznego trwania, analogie może być przykazanie obrzezania, które było nakazane do potomków Abrahama jako wieczna umowa, jak czytamy w Pierwszej księdze Mojżesza w wersecie 17:13 - Obrzezany ma być; zarówno urodzony w domu twoim jak i nabyty przez ciebie za pieniądze. I będzie przymierze moje na ciele waszym jako przymierze wieczne.

Obrzezanie jest wieczna umowa, a przecież jego praktykowanie ustało na czas wędrówki przez pustynię.
 
Ale kiedy plemiona weszły do Ziemi Obiecanej, był obrzęd obrzezania odnowiony, to jest umowa trwala nadal i pozostała w mocy, i pozostaje w mocy nawet w czasach mesjasza, jak przepowiedzieli prorocy, na przykład w księdze Izajasza w wersecie 52:1 - Obudź się, obudź się, oblecz się w swoją siłę, Syjonie! Oblecz się w swoją odświętną szatę, Jeruzalem, ty święty grodzie, gdyż już nigdy nie wejdzie do ciebie nieobrzezany ani nieczysty!

 Prorok Ezechiel w wersecie 44:9 mówi - Dlatego tak mówi Wszechmocny Wieczny: Żaden cudzoziemiec nieobrzezany na sercu i nieobrzezany na ciele, żaden spośród cudzoziemców, którzy żyją wśród synów izraelskich.

Następny przykład możemy znaleźć w umowie zawartej między Wszechmogącym i Pinchasem, kiedy Wszechmogący mianowal Pinchasa i jego potomków jako arcykapłanów na wieki.

Przez długi czas była przerwana wydajność arcykapłanskich obowiązków przez potomków Pinchasa, obowiązki zamiast nich pełniłi Eli, Achimelek i Ebiatar, którzy pełniłi funkcję arcykapłanów do przyjścia Salomona na tron, kiedy ponownie wrócili  na urząd arcykapłana prawowici dziedzice umowy - potomkowie Pinchasa, jak czytamy w Pierwszej księdze Królewskiej w wersecie 2:27 - Tak to pozbawił Salomon Ebiatara godności kapłana Wiecznego, spełniając słowo Wiecznego, jakie wypowiedział odnośnie do domu Eliego w Sylo.

Król Salomon usunul Ebiatara i mianował na urząd arcykapłana Sadoka.

Tak samo mówi i Pierwsza księga Kronik w wersecie 29:22 - Po czym po raz drugi obwołali Salomona, syna Dawida, królem i namaścili go dla Wiecznego na księcia, Sadoka zaś na kapłana.

Sadok był bezpośrednim potomkiem Pinchasa.